FATF

مسئله ایران توسعه است!

توسعه بدون دسترسی به بازارهای دنیا محاله! دسترسی به بازاری میخواهیم که هم مشتری پولدار داشته باشه و هم فروشنده فناوری. بزرگترین بازار دنیا، بازار غربه، که کلانترش آمریکاست.

ورود به بازار غرب مستلزم حداقلی از تعامل با آمریکاست، آمریکایی که نه عدل و انصاف سرش میشه، نه قول و تعهد. فقط دنبال منافعشه، و برای کسب منافع از زورش استفاده می‌کنه. از دلار، شورای امنیت، FATF و کلی نهاد دیگه هم استفاده می‌کنه تا زورش رو اعمال کنه.

اما چه میشه کرد که برای ساختن کشور، به تجارت نیازمندیم، و کلی کشور، از چین و مالزی، تا امارات و قطر، تا برزیل و آلمان، همه و همه بازار غرب رو انتخاب کردن، و آمریکا رو بعنوان کلانتر پذیرفتن. کره که زمانی GDPش از کشور ما کمتر بود، از قِبَل همین بازار غرب، الان GDPش بیش از ۱۰ برابر ماست.

منطق تعامل با این آمریکا (و هر کشور دیگه‌ای)، بازی دیلمای زندانی‌ست. اگه روابط بلندمدت تکرارشونده با منافع متوازن، در طول زمان، تعریف کردیم، همکاری پایدار خواهیم داشت. اگه نه، خیانت خواهد کرد و در تنش قرار می‌گیریم.

اگه کسی پیش فرض توسعه رو قبول نداره، باید بگه پیشنهاد جایگزینش برای آینده ایران چیه.

اگه کسی قبول داره مسئله توسعه است، ولی اهمیت تجارت بخش خصوصی در بازار غرب رو قبول نداره، یک مثال نقض بیاره، از کشوری که بدون بازار غرب توسعه یافته.

اگه کسی مسئله توسعه، و اهمیت تجارت رو قبول داره، ولی مدعی‌ست که آمریکا با ایران خصومت داره، موجودیت ایران رو نمی‌پذیره، و لذا حاضر به تعامل بر مبنای منافع متقابل هم نیست، پس F14ها از کجا آمدند؟ یک مثال از کشور دیگه‌ای بزنه که آمریکا باهاش اینجوری تا می‌کنه.

اگه کسی مدعی‌ست تخاصم آمریکا با ایران یک مورد استثنائی‌ست، شواهدش چیست؟

اگه بگه قانون داماتو و خروج شرکتهای نفتی آمریکا در نیمه دهه ۷۰، قائله میکونوس رو یادآور میشم.

اگه بگه «محور شرارت» خواندن ایران بعد از همکاری در حمله آمریکا به افغانستان، قائله کشتی کرین‌اِی رو یادآور میشم.

گه بگه کاتسا، هدف‌گذاری حقوقی برجام، بجای هدفگذاری منافع اقتصادی رو یادآور میشم.

اگه بگه خروج از برجام، نبود بازی دیلمای زندانی تکرار شونده در طراحی برجام رو یادآور میشم.